Gazze’den Türkiye’ye dualarla dolu selamlar!
Bizim bir gecemiz var ki, kapılarında dualar mırıldanırız. Dualar, tepeye tırmanan ve inen, hiçbir şey aramayan ama her şeyin peşinde olan bir yolda ilerler. Ayaklarımızın birbirine karışan adımlarıyla sorarım: Nereye? Cümleler ağzımdan dökülürken dilim tutulur, savaşın ortasında her zamanki kelime gelir aklıma: Beni takip et.
Birlikte yükselttiğimiz dualar, her bomba sesi duyulduğunda ellerimizden tutarak bizi hedef olmaktan korur. Bombanın şarapnelleri yola saçıldığında, kafataslarını açar, kemikleri eritir, elleri parçalar ve bacakları ezer. Bizim birbirimize sımsıkı sarıldığımız çemberi dağıtır, bizi güvende tutacağını sandığımız çemberi kırar.
Dualar bizi tekrar bilinmeyene atar; sen elimi daha sıkı tutarsın, ben sana fısıldarım: Kurtulacağız, bu ölümden kaç kere kurtulduk, değil mi?
Dağılmış aklımda yer etmiş bir hikayeyi anlatırım sana. Yolda, köşelerde, 17 yıldan uzun süredir hücrede hapsedilen bir kız çocuğunun hayali aklıma gelir.
Savaşlar, onun çocukluğunu almış ve onu acı dolu bir hayatla baş başa bırakmıştır. Bombalarla yanan topraklarda, gökyüzünde uçak sesleri yankılanır. Sokaklarda ve caddelerde yankılanan mermiler, yönünü bulamayanları vurur. Tanklar onları kuşatır ve kan, birikerek bir gölet oluşturur. Bu göletin yüzeyinde "Sevgilinin Yaraları" çiçeği yetişir, devrimlerinin baharını temsil eden bir çiçek... Başka bir deyişle gelincik çiçeği. Başka bir hikayede, bu çocuk Gazze’dir.
Gençliğinin baharına ulaştığında, sadece direnişin biletini alır. Sen, hayretle gözlerin açılır ve şaşkınlıkla sorarsın: "Bunca şeyden sonra direnişin bileti mi?" Ben de derim ki: "Direniş, var olmanın ilk adımıdır."
Yoğun hava ve topçu bombardımanının ardından bir ateşkes ilan edilir. Bu bombardımanın ardından bulutlar toplanır, duman yükselir ve yağmur başlar. Böylece kalplerimize gökyüzünden gelen selamları taşır.
Sabahleyin, çevremizdeki sokakları gözlemleriz; sokaklar, mermilerden ve insanların seslerinden yoksundur. Sessizlik içinde uzanan sabahımızda, savaşın şiddetinde kaybettiklerimize hüzünle veda ederiz. Ve o an, her şey ağlar...
Bir sonraki günlükte buluşmak üzere, Türkiye’nin güzide insanları...
Yorum Yaz