Gazze’den Asitane’nin çocuklarına, Türkiye’nin güzel insanlarına selam olsun! Ben İnci, Gazze’nin kalbinden gelen bir ses.
Naime Hanım’ın kızıyım. Annem, bir Türk dizisinden etkilenerek bana İnci adını vermiş. Geçen yıl Gazze’de, gazetecilik ve mimarlık bölümlerinden mezun oldum. Hayatın kelebeklerinin renkleri beni çekmez; beni çeken, onlara olan arzudur. Araştırma, deneme, yazı yazma ve bolca şaşkınlık gerektiren şeyleri yapmayı severim.
Aktif bir üye olduğum her toplantıda ve aldığım her sertifikada ismim, hayranlıkla ve şaşkınlıkla yazılıydı. Çünkü ismim, izledikleri çoğu Türk film ve dizilerinde yankılanan bir isim.
Ancak, dokuz aydır devam eden bu acımasız savaşta, adımı ellerime yazmak için zar zor zaman buluyorum. Elime yazıyorum çünkü füzeler yaşadığım yeri vurduğunda ve bedenlerimiz parçalandığında, sağlık görevlileri kimliğimi bilebilsin. Çünkü ben asla kimliği belirsiz bir varlık olmadım ve ölüm bilançolarında bir rakam olmadım!
Sizi her gün "Gazze halkı nasıl?" sorusuna cevap vermek ve savaş makinesinin bizi bilinmeyen yerlere sürükleyen dolambaçlı yollarıyla başa çıkarken neler yaptığımızı anlatmak için TRHaber’e, "İnci'nin Günlükleri"ne davet edeceğim. Sabah, savaşın babalarımızın, annelerimizin ve çocuklarımızın omuzlarına yüklediği ağırlıkla doğuyor. İsrail ordusunun topçuları, çocukluğumuzla sadece bedenlerimizi parçalamak ve beyinlerimizi yok etmek için ilgileniyor. Evimin bulunduğu sokağın sonunda, bir binanın çatısındaki İsrail işgal keskin nişancıları var. Ancak yine de aylar önce terk ettiğim ve geri dönmenin rüya gibi göründüğü evime geri dönmek hayali peşimi bırakmıyor!
Bu keskin nişancılar, yemek hazırlamanın tek yolu olan odunu bulmak için, İsrail uçaklarının bombaladığı binlerce ev ve milyonlarca ağaçtan, sokaklara saçılan parçaları aramaya çıkan herkesi öldürüyor.
Oysa o ağaçlar, gaspçı Siyonist devletten daha uzun süredir var ve toprağımız Filistin'deki haklılığımıza tanıklık ediyor.
Sağıma baktığımda, su bidonlarını taşıyan araca doğru koşan, sıraya girmiş kadın ve çocukları görüyorum. Biri, iki, üç diye saymaya başladım ama manzaranın dehşetinden devam edemedim. Soluma baktığımda, yollar ve kaldırımlarda internete bağlanmak ve Güney Gazze'deki ve dışındaki aileleriyle iletişim kurmaya çalışan gençler ve yaşlılardan oluşan kalabalıkları görüyorum.
Bu görüntü, her seferinde daha şiddetli ve daha zorlayıcı bir şekilde hafızamdan kaçmaya çalışıyor ama her seferinde geri geliyor. Sonunda, gerçeğin kaçınılmazlığına teslim oldum ve bu durumu yazmaya karar verdim.
Yaşarsam bir sonraki günlükte buluşmak üzere…
Gazze’den Türkiye’ye selam olsun…
Yorum Yaz